Emotionele aantrekkingskracht

Het door het populisme voorgestelde politieke antagonisme is gebaseerd op het idee van het volk en de vijanden van het volk. Het volk wordt gearticuleerd via de populistische partij, die, in de handen van de charismatische leider, de enige legitieme vertegenwoordiger van het volk is in haar taak om de macht te herwinnen die door de vijanden is toegeëigend.

Het concept ‘mensen’ heeft meer te maken met een doelbewuste uitvinding dan met een historisch product van een collectieve verbeelding. Door over een volk te spreken, creëert het populisme het. Het volk is een metafoor: het beeld van een verenigd geheel dat de werkelijkheid, als gevolg van de fragmentatie van moderne samenlevingen, niet bevestigt.

Het populisme stelt zichzelf dus tot taak het begrip ‘volk’ te construeren, volgens zijn eigen definitie, door een beroep te doen op de genegenheid van zijn latente of potentiële leden.

Het populisme spreekt de massa met emotionele middelen aan, dit is waar zijn abstracte ideeën effectief worden.

Vaak is het een kwestie van werken met de negatieve gevoelens die voortkomen uit de ontevredenheid van verschillende sociale groepen, die tijdens economische crises zijn versterkt, om deze om te zetten in positieve gevoelens van verbondenheid.